 |
| Mike Tyson |
Ek het baie moeite gedoen voor die resies om die roete goed te ken en 'n goeie idee te hê van my strategie en hoe ek dit sou aanpak. Maar ek het nie geweet of dit iets werd is nie. Wat ek wel geweet het, is dat ek ten minste moet probeer om te beheer wat ek kan.
Deel van hierdie "beheer" was om 'n pace chart te hê. Ek het André Maakal s'n my eie gemaak. Dit was iets wat ek en hy al twee maande voor die tyd begin bespreek het. 'n Hele ruk voor dit, het ek ook al vriende se 2019 Comrades Strava data geanaliseer. Ek het met die analise probeer om 'n gevoel te kry wat gebeur met mens se pas deur die loop van die resies soos wat die bulte hulle tol eis en die dag lank raak.
Al my beplanning het my rustiger gemaak oor die resies, maar ek het nogsteeds 'n gevoel gehad van "ek weet niks" toe ek opdaag vir die groot dag. My hoofplan was om net tot anderkant Inchanga te kom sonder om te kramp.
En net daai is wat my al op 50km om te gaan in die bek geruk het. Ek het nog nie eers 'n maraton gedoen nie en het op 'n afdraende voor Kearsny College bietje "laat los" (ek sien nou terwyl ek skryf ek het vinniger as 5min/km gehardloop 😱) toe ek voel my hamstrings gaan nie hou nie. Ek het al voor dit gevoel hulle is moeg, maar hier het hulle my bang gemaak. Ek het op hierdie oomblik besef die 10 ure droom is by die deur uit. Dit het my nie gepla nie.
Wat my wel gepla het is dat ek skielik onseker was oor my hamstrings wat die onbekende hoeveelheid kilometers moet hou om oor Inchanga te kom sonder 'n kramp. Dit was regtig al wat ek wou bereik voor ek in die bek geslaan word en al die planne tot niet kom.
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking